Өнөөдөр Дэлхийн Хоёрдугаар дайны ялалтын өдөр. ЗХУ болон олон улстай манай улс холбоотон болж, дөрвөн жил үргэлжилсэн энэ дайнд чадлаараа хойд хөршдөө тусалсан түүхтэй билээ. 79 жилийн өмнө буун дуу нь зогссон энэ дайны талбараас хайрт бүсгүйдээ байлдагчдын бичсэнн зарим захидлын хэсгээс хүргэе.
.
Танкчин Иван Колосов. 1941 он.
“Хэрвээ чи байгаагүй бол би амьдралыг ийм сайхан гэдгийг мэдрэхгүй өнгөрөөх байсан. Тиймээс чамдаа маш их баярлалаа. Хүмүүс хөгшрөвч тэнгэр яг л чиний нүд шиг мөнхийн цэнхрээрээ байх болно. Хэзээ ч хөгшрөхгүй. Цаг нь ирэхээр хүмүүсийн сэтгэлийн шарх аньж, шинэ хот, шинэ цэцэрлэг босгох болно. Өөр амьдрал эхэлж, өөр дуу дуулцгаана. Чи хөөрхөн сайхан хүүхдүүдтэй болж, дахиад хайрлан дурлана. Харин би аугаа их хайртайгаа хамт явж буйдаа аз жаргалтай байна. Чиний Иван Колосов”.
.
Их бууч Мирон Ермольчик. 1943 он.
“Миний Анюта, чамаасаа захиа хүлээгээд их удлаа, хурц нүдтэй нархан минь. Захидал ирлээ гэж зүүдэлдэг ч боллоо. Янз бүрийн л юм бодох юм. Чи минь өвдөө юм болов уу, эсвэл германчууд манай нутаг руу дайран орж, та нар минь үгүй болчихсон юм уу. Заримдаа ч захиа ирэхвий гэж айна. Тэр захианд манай гэрийг бөмбөгдчихсөн тухай Лена эмээ бичсэн байх юм билүү гэж бодно. Ингэж бодохоор аяндаа бухимдаад чулуу бутартал дэлсмээр болох юм. Хурдхан л гэртээ харихсан. Саяхан зүүдэндээ хоёулаа гэрлэчихсэн, хүүтэй болчихсон байна гэж зүүдэллээ. Хүүдээ бүр Алешенька гээд нэр хүртэл өгчихсөн. Намайг хүлээж байгаа гэдгийг чинь үсний ширхэг тоолонгоороо итгэж мэдэрдэг болохоор би амьдрахыг хүсч тэмүүлсээр байна”.
.
Их бууны ангийн байлдагч Тимур Абраменко. 1943 он.
“Сайн уу, миний бяцханууд аа, Зина! Эммочка! Славик хүү минь. Шура минь сайн уу! Хонгор хөөрхөн үрс минь зурж, бичиж сураад над руу байшин, цэцэрлэгийн зургуудаасаа явуулаарай. Зураг ирвэл их баярлах болно. Яагаад гэвэл энд байшин гэж байхгүй. Газар ухсан нүхэнд л амьдарч байна. Байшин харалгүй их уджээ. Мөдхөн бид фашистуудыг нам цохичихоод, яваад очно. Гэртээ очоод ажилд орно. Хэдүүлээ сайхан хоол идэж, кофе ууж, сайхан амьдрах болно. Зина, чи кофенд дуртай шүү дээ. Харин Эммочка маань бүгдэд дуртай. Үрсээ үнсэе. Шура! Хонгор минь, захидал аль болох олныг бичээрэй”.
.
Холбоочин Константин Воротынцев. 1945 он.
“Хонгорхон Вася, миний Василиса минь! Сэтгэл хөндүүр, бие хоосон оргиод болдоггүй. Би фронт руу 23 настай жаалхүү явсан. Гэтэл одоо буурал үстэй өвгөн болжээ. Гэхдээ одоо энэ яахав дээ. Дайснаа дарсандаа зүрх сэтгэл минь баяр баяслаар дүүрч байна. Мөдхөн чамайгаа тэвэрнэ, үнсэнэ. “Би амьсгалж чадахгүй боллоо шүү дээ” гэж хэлтэл чинь тэвэрнэ. Тэгсэн ч тэвэрсээр л байх болно. Хайрт минь! Одоо хоёулаа уртаас урт амьдралыг хамт туулна. Муу муухай юм бидэнд дахин тохиолдохгүй”.
Сэтгэгдэл (0)
Сэтгэгдэл бичигдээгүй байна